Το φαινόμενο του φανοστάτη..

Το παρακάτω κείμενο το είχα γραψει πριν 10 περίπου μήνες στη Δανία σε ενα δωμάτιο όπου ειχα περάσει άπειρες ώρες σκέψεων και μοναξιάς..
Η πρώτη δημοσίευση ειχε γίνει σε ενα αλλο blog που είχα ξεκινήσει εκείνη την εποχή..
Το αναδημοσιεύω λοιπόν κι εδώ (επειδη παρόμοιες σκέψεις εχω και τουτη την περίοδο)..

"Ανέκαθεν η μνήμη μου αδυνατούσε να αποθηκεύσει (έστω και προσωρινά) τις περισσότερες από τις πληροφορίες που διαχειριζόταν καθημερινά, καθιστώντας την ως το βασικό μειονέκτημα της εγκεφαλικής μου λειτουργίας. Απεναντίας εδώ και λίγες μέρες ανακαλώ συχνά μια πληροφορία που άκουσα τυχαία σε μια διάλεξη πριν λίγο καιρό.

Σκεπτόμενος την πληροφορία αυτή λίγο περισσότερο διαπίστωσα ότι δεν είχε γίνει τυχαία αυτή η διάκριση της μνήμης μου και ότι ήταν μια πραγματικά αξιόλογη ιδέα. Η πληροφορία αυτή αφορά το αποκαλούμενο «φαινόμενο του φανοστάτη».

Το φαινόμενο αυτό μιλά για μια ιστορία ενός ατόμου που είχε χάσει τα κλειδιά του κάπου σε μια πλατεία και έψαχνε να τα βρει κάτω από ένα φανοστάτη που υπήρχε εκεί, η προσπάθειά του όμως ήταν άκαρπη.

Το ηθικό δίδαγμα αυτής της ιστορίας είναι ότι δεν πρέπει να ψάχνουμε να βρούμε κάτι εκεί που μας βολεύει ή εκεί που είναι πιο εύκολο και ασφαλές γιατί η λυση που ψαχνουμε μπορεί να μην είναι εκεί. Με άλλα λογια, μην ψαχνουμε στο φώς κατι που χασαμε στο σκοτάδι! Ασφαλώς μιλάω μεταφορικά και δινώ τροφη για σκεψη. Προσωπικά συμφωνω απολυτα και πιστευω ότι αυτή η λογικη μπορει να εφαρμοστει σε πολλα επιπεδα όπως εργασιακό, φιλικό ή κοινωνικό περιβαλλον. Από την άλλη μερια δεν πρεπει να κανουμε τα ευκολα δυσκολα (όπως λενε και οι Αμερικάνοι «Do it the hard way») απλώς ισχυριζομαι ότι πριν παρουμε μια αποφαση πρεπει να εξεταζουμε όλα τα ενδεχομενα οσο δυσκολα κι αν μας φαινονται."